Mapy
Mapy świata
Wykorzystanie nowoczesnych technologii zmieniło oblicze kartografii. Jednak mimo to, ze powstają coraz dokładniejsze mapy, jak dotąd nie opracowano doskonałej metody przedstawienia okrągłej Ziemi na płaskiej powierzchni kartki papieru.
Idealną mapą jest wciąż kulisty model naszej planety - globus. Jednak i on ma swoje wady. Nawet największe globusy nie są w stanie przedstawić szczegółowego obrazu Ziemi i wszystkich jej cech charakterystycznych. Ponadto globusy, szczególnie te duże, są nieporęczne i nie nadają się do noszenia, więc ludzie o wiele chętniej używają map, które często można z łatwością schować do kieszeni.
Krzywizna Ziemi nie musi być brana pod uwagę, gdy mapa obejmuje niewielki teren, na przykład miasto. W przypadku mapy świata lub jego dużej części, kartografowie (twórcy map) natykają się na poważne kłopoty. W celu przedstawienia zakrzywionej powierzchni Ziemi na płaskiej kartce papieru, zmuszeni są stosować tak zwane rzuty lub odwzorowania kartograficzne, czyli metody pozwalające na przedstawienie powierzchni kuli na płaszczyźnie.
Rzuty kartograficzne
Na mapie należy zadbać o prawidłowe odzwierciedlenie czterech elementów - powierzchni, kształtów, kątów oraz odległości. Na świecie nie istnieje jednak mapa, która zachowałaby wszystkie te wartości. Kartografowie szukają złotego środka, ponieważ szczegółowe odwzorowanie jednej z nich musi odbywać się kosztem reszty.
Doskonałym przykładem może tu być słynna mapa z 1569 roku, sporządzona przez flamandzkiego kartografa Gerharda Mercatora (15121594). Była ona chwalona przez żeglarzy, jako że bardzo dobrze odzwierciedla kąty pomiędzy dwoma punktami.
Mapa Mercatora wiernie oddaje również kształt mórz i lądów, natomiast silnie zniekształca powierzchnię, która zmienia się wraz z oddalaniem się od równika. Na przykład, największa wyspa świata, Grenlandia, która ma powierzchnię 2175600 km2, na mapie Mercatora jest większa od leżącej w okolicach równika Ameryki Południowej (17835000 km2).
Aby zrozumieć na czym polegają rzuty kartograficzne, należy wyobrazić sobie Ziemię jako kulę pokrytą siatką przecinających się linii, które nazwano południkami i równoleżnikami.
Długość i szerokość geograficzna
Równoleżniki to linie przebiegające równolegle w stosunku do równika, który leży dokładnie w połowie drogi pomiędzy biegunami północnym i południowym. Położenie równoleżników, czyli szerokość geograficzną, określa się w stopniach, przy czym równik ma szerokość 0° natomiast oba bieguny 90° odpowiednio szerokości północnej i południowej.
Linie przecinające się z równoleżnikami pod kątem prostym to południki, które z kolei wyznaczają długość geograficzną. Każdy południk łączy biegun południowy z biegunem północnym. Długość geograficzną mierzy się w stopniach, od 0° do 180° na wschód i zachód od południka zerowego, który przebiega przez londyńską dzielnicę Greenwich.
Jak „spłaszczyć" powierzchnię kuli
Wyobraźmy sobie szklany model kuli ziemskiej, z zaznaczonymi południkami rozchodzącymi się promieniście od bieguna oraz prostopadłymi do nich równoleżnikami, rzucający cień na płaską powierzchnię. Jeśli rzut taki wykonamy na stykającą się z modelem kartkę papieru otrzymamy odwzorowanie azymutalne, bardzo korzystne przy tworzeniu map okolic obu biegunów, które są jednocześnie punktem styku płaskiej powierzchni z kulistym modelem.
Gerhard Mercator zastosował odwzorowanie walcowe, które jest rzutem na płaską powierzchnię owiniętą cylindrycznie wokół modelu kuli ziemskiej, stykającą się z nią na całej długości równika. W wyniku tego prosta odzwierciedlająca na mapie równik jest identyczna jak jej pierwowzór, natomiast im dalej od niej, powierzchnie, kształty, kąty oraz odległości są stopniowo coraz bardziej zniekształcone.
Trzecim rodzajem odwzorowania jest rzut stożkowy, czyli rzut na płaską powierzchnię stoż-kowo otulającą model Ziemi, stykającą się z nią wzdłuż jednego z równoleżników.
W praktyce twórcy map nie używają tak prostych rzutów, lecz próbują znaleźć oparte na szczegółowych obliczeniach matematycznych odwzorowania w miarę możliwości korygujące zniekształcenia. Rodzaj odwzorowania na którym się opierają zależy od tego, co chcą na dane mapie przedstawić.
W dzisiejszych czasach na coraz szerszą skalę wykorzystuje się zdjęcia satelitarne, które dostarczają szczegółowych informacji potrzebnych przy tworzeniu map specjalistycznych. Zdjęcia satelitarne ilustrują także wpływ czynników atmosferycznych na kulę ziemską.
Sporządzanie map
Najstarszą znaną mapę, glinianą tabliczkę, datuje się na ok. 2250 r. p.n.e. Od tamtego czasu, wraz z rozwojem techniki, sposoby rysowania map ulegały ciągłym zmianom. Obecnie, dzięki komputerom, proces ten nabrał niespotykanego dotąd tempa.
Mapy różnią się między sobą przede wszystkim treścią oraz dokładnością. Są więc mapy polityczne, drogowe, fizyczne i wiele innych. Dokładność zaś zależy od ilości szczegółów, jakie można z mapy odczytać. Mapy sporządzane w dużej skali. np. plany miast, przedstawiają małe obszary z dużą dokładnością. Mapy 0 małej skali obejmują zwykle wielkie obszary, takie jak kraj, czy kontynent, ale są za to znacznie mniej dokładne - zaznaczone są na nich tylko najważniejsze i największe obiekty.
Pomiary terenu
Przed przystąpieniem do rysowania mapy, wyznacza się sieć stacji pomiarowych, bądź punktów kontrolnych, których położenie oraz wysokość muszą być dokładnie zmierzone. Metoda pomiaru przestrzeni geograficznej na podstawie owych punktów zwana jest triangulacją. Oparta jest ona na zasadzie, która mówi. że jeśli znane są trzy kąty trójkąta oraz długość jednego z jego boków, to długości pozostałych dwóch można obliczyć. Zatem aby określić pozycje setek punktów kontrolnych, wystarczy zmierzyć odległość między dwoma. Odległość ta nazywana jest linią bazową 1 może mieć nawet 10-20 km długości. Linia bazowa staje się podstawą do obliczeń pozostałych długości w sieci. Kąty trójkątów zaś mierzy się specjalnym przyrządem optycznym tzw. teodolitem.
Od lat sześćdziesiątych do pomiarów odległości wykorzystuje się specjalne elektroniczne dalmierze, natomiast do określania pozycji punktów kontrolnych wykorzystuje się zdjęcia satelitarne.
Nanoszenie szczegółów
Kiedy kartografowie mają już szkielet złożony z trójkątów, muszą na niego nanieść to wszystko, co znajduje się między poszczególnymi punktami kontrolnymi. Niegdyś robiono to, dokonując pomiarów w terenie, metoda ta była jednak niezwykle pracochłonna. Obecnie do tego celu wykorzystuje się zdjęcia lotnicze i satelitarne.
Na zdjęciach muszą być jednak widoczne punkty kontrolne. Najprostszym i najczęstszym sposobem ich zaznaczania jest zaoranie ziemi na kształt krzyża, tak że punkt kontrolny znajduje się dokładnie w miejscu przecięcia ramion krzyża.
Dany obszar fotografuje się długimi pasami, w ten sposób, że każda kolejna fotografia obejmuje również fragment obszaru z poprzedniego ujęcia. W ten sposób uzyskuje się serię zdjęć, z których każde obejmuje zarówno kawałek poprzedniego jak i następnego. Dzięki temu kartograf, po wsunięciu dwóch zdjęć do stereoskopu, uzyskuje trójwymiarowy obraz interesującego go obszaru. Trójwymiarowy obraz pozwala nie tylko na naniesienie na mapę szczegółów, ale także na określenie wysokości poszczególnych wzniesień.
Stereoplotery
Obraz na większości zdjęć lotniczych zwykle jest nieco zniekształcony, ponieważ samolot, w momencie kiedy robione jest zdjęcie, rzadko leci idealnie równolegle do powierzchni ziemi. Dlatego w kartografii wykorzystuje się przyrząd, tzw. ste-reoploter, który pozwala na korektę tego zniekształcenia. Po umieszczeniu pary zdjęć w stereo-ploterze, operator wodzi wzdłuż widocznych na obrazie obiektów (takich jak np. drogi, rzeki, granice jezior itp.) wskaźnikiem, który sprzęgnięty jest z ołówkiem, powtarzającym dokładnie ruchy wskaźnika na papierze albo na plastikowej folii.
Około 80 procent danych potrzebnych do wykreślenia mapy uzyskuje się ze zdjęć lotniczych. Wciąż jednak niezbędna jest praca geodetów w terenie. To oni muszą określić wysokość oraz pozycję punktów kontrolnych. Do ich zadań należy też zbieranie informacji na temat nazw poszczególnych obiektów, rodzajów roślinności oraz interpretowanie niejasnych fragmentów zdjęć lotniczych.
Zdjęcia lotnicze i satelitarne są szczególnie przydatne przy sporządzaniu map odległych, nie zamieszkanych obszarów i do uaktualniania istniejących już map. Niektóre mapy są wręcz wprost przerysowywane z mozaiki, ułożonej ze zdjęć. Oczywiście zanim zdjęcia połączy się w całość, należy je przedtem rektyfikować, czyli poddać specjalnej obróbce, korygującej zniekształcenia wynikające z przechyłu samolotu.
Kartografia
Długo kartografowie rysowali mapy tuszem na papierze albo na kliszach. Niektóre mapy były od razu trasowane na miedzianych płytkach, z których następnie robiono odbitki.
Obecnie większość linii na mapach rytuje się specjalnym rylcem na plastikowej folii powleczonej emulsją. Powstają w ten sposób malutkie rowki, które dają w efekcie o wiele bardziej precyzyjny rysunek niż linie rysowane tuszem. Ponadto plastikowa folia jest trwalszym materiałem niż papier.
Symbole wykorzystywane w kartografii jeszcze do niedawna rysowane były w dużej skali, a następnie fotograficznie pomniejszane i umieszczane na specjalnych szablonach, dzięki czemu można je było potem wielokrotnie powielać na mapie. Obecnie symbole tworzy się komputerowo. Nazwy miast, ulic i krain geograficznych najpierw naświetla się na oddzielnej kliszy, a dopiero potem wycina i nakleja, jedna po drugiej, na kliszę z zaznaczonymi konturami. Podobnie jest z kolorami.
Każdy z występujących na mapie kolorów jest najpierw zaznaczany na osobnej kliszy i dopiero w drukarni nanoszony na papier.
Ostatecznie więc do druku mapy potrzebnych jest kilka diapozytywów. Na pierwszym zaznaczone są kontury, na drugim - symbole i nazwy, na pozostałych, kolory.
Wykorzystanie komputerów
Od późnych lat pięćdziesiątych coraz większe znaczenie w kartografii zaczynają odgrywać komputery. Większość informacji widocznych na mapie może być zapisana w sposób cyfrowy. Każdą linię na mapie można zapisać jako szereg par współrzędnych. Pozycję każdego punktu na mapie można precyzyjnie wyznaczyć, określając jego odległość od zachodniego i południowego krańca mapy. Skanery umożliwiają przekładanie map i zdjęć lotniczych na zapis cyfrowy. Cyfrowo zapisany obraz można następnie łatwo przechowywać, obrabiać w dowolny sposób oraz w każdej chwili wydrukować. Wykorzystanie komputerów pozwala na obniżenie kosztów produkcji mapy oraz umożliwia częstsze jej uaktualnianie.
Odpowiednio zaprogramowany komputer pozwala na znacznie szersze wykorzystanie informacji zapisanych na mapie. Można mu na przykład zadać pytanie: ile jest budynków na określonym obszarze? Odpowiedź uzyskuje się już po chwili, a jeszcze niedawno wymagałoby to żmudnego i czasochłonnego liczenia. Specjalne programy potrafią też w taki sposób przekształcić mapę, że uzyskujemy trójwymiarowy obraz interesującego nas obszaru. Zapewne już wkrótce inżynier projektujący drogę nie będzie musiał wychodzić ze swojego biura. Wszystkie niezbędne dane będzie mógł bowiem uzyskać ze swego komputera.
Użytkowanie map
Od dawien dawna ludzie sporządzali mapy, by przedstawiać i przekazywać innym wiedzę na temat ukształtowania powierzchni Ziemi. Obecnie mapy stały się czymś zwyczajnym i doskonale znanym. Spotykamy je na co dzień w gazetach, przewodnikach i w telewizji.
Najbardziej znane są mapy ogólnogeo-graficzne, przedstawiające podstawowe informacje o obszarze, którego dotyczą. Poza tym istnieje też ogromna liczba map tematycznych, które koncentrują się na wybranym zagadnieniu, na przykład mapy rozkładu temperatur, czy opadów.
Atlasy
Atlasy zawierają najczęściej mapy ogólnogeo-graficzne całego świata, jego poszczególnych regionów oraz najczęściej wykorzystywane mapy tematyczne, przedstawiające takie zagadnienia jak rozmieszczenie ludności, czy przemysłu.
Mapy polityczne przedstawiają przede wszystkim granice między państwami, można na nich znaleźć nazwy jednostek politycznych i administracyjnych, nazwy stolic i największych miast. Kolory są na nich dobierane w ten sposób, by łatwo było odróżnić jedno państwo od drugiego.
Mapy fizyczne z kolei mają na celu jak najdokładniejsze przedstawienie ukształtowania terenu. W tym celu nanosi się na mapy siatkę poziomic, dzięki którym można, patrząc na mapę, zorientować się, gdzie jest wzniesienie, a gdzie dolina. Aby ułatwić orientację, mapy fizyczne koloruje się. Na polskich mapach zwyczajowo tereny najniżej położone oznacza się kolorem ciemnozielonym, a następnie poprzez jasnozielony, żółty i czerwony dochodzi się do ciemnoczerwonego, którym zaznacza się najwyższe pasma górskie. Na niektórych mapach fizycznych zamiast kolorowania stosuje się tzw. technikę cieniowania, która pozwala użytkownikowi mapy wyobrazić sobie trójwymiarowy obraz danego obszaru. Mapa taka przypomina zdjęcie lotnicze wykonane w słoneczny dzień, kiedy to jedne zbocza gór oświetlone są słońcem, inne zaś toną w cieniu. Na mapach fizycznych podaje się też wysokości najwyższych szczytów.
Mapy topograficzne
Mapy topograficzne wyróżniają się spośród map ogólnogeograficznych wyjątkową dokładnością. Oprócz ukształtowania terenu i takich obiektów geograficznych jak lasy, czy rzeki, przedstawiają też to wszystko, co na powierzchni ziemi stworzył człowiek. Można na nich odnaleźć, drogi i ścieżki, miasta, wsie, osiedla, a nawet pojedyncze zabudowania. Dzięki swojej dokładności są one szczególnie przydatne dla turystów. Zawierają też one znaczną ilość informacji niezwykle istotnych dla geografów i planistów. Wiele państw ma własne, rządowe służby kartograficzne, których zadaniem jest sporządzanie map topograficznych obejmujących kawałek po kawałku obszar całego kraju. Mapy te są zwykle bardzo dokładne, tzn. rysowane w skali np. 1:50000, czyli 1 cm na mapie odpowiada 0,5 km w terenie. Ukształtowanie terenu zaznaczone jest poziomicami. Na tak dokładnych mapach można już zaznaczyć bardzo dużo użytecznych, szczegółowych informacji.
Mapy ogólnogeograficzne są wykorzystywane na bardzo wiele sposobów. Jednym z nich jest popularna zwłaszcza w Skandynawii dyscyplina sportu - biegi na orientację. Zawodnicy uczestniczący w takich biegach muszą pokonać w jak najkrótszym czasie określoną trasę, wyposażeni jedynie w kompas i dokładną mapę. Trasy biegów na orientację prowadzą zwykle przez zalesione, nie zamieszkane okolice. Nie ma drogowskazów, ani nawet dróg, dlatego tak niezwykle ważne dla zawodników jest wyczucie odległości oraz umiejętność czytania mapy, dzięki bowiem zaznaczonym na niej charakterystycznym punktom są w stanie określić, w którym miejscu się znajdują i w którą stronę muszą biec.
Umiejętność określania własnej pozycji przy użyciu przyrządów nawigacyjnych przydatna jest też w innym sporcie - żeglarstwie. Korzystając z map morskich, żeglarze są w stanie bezpiecznie dopłynąć do przystani, nie ryzykując wpłynięcia na mieliznę, czy rafę.
Oddzielną grupę map stanowią mapy tematyczne. Są wśród nich mapy przedstawiające rozmieszczenie ludności, bogactw naturalnych, mapy klimatyczne i wiele innych. Mapy tematyczne można ogólnie podzielić na kilka grup.
Mapy izoliniowe tworzy się, łącząc liniami miejsca, w których określony czynnik ma taką samą wartość. Najczęściej wykorzystuje się je do sporządzania map klimatycznych. Na takich mapach linie oznaczają na przykład średnie temperatury (izotermy), ciśnienie atmosferyczne (izobary) albo ilość opadów (izohiety).
Izolinie wykorzystywane są też przez planistów miejskich. Na przykład szukając miejsca pod lokalizację nowego supermarketu, nanoszą oni na plan miasta tzw. izochrony - linie łączące miejsca, z których dojazd do sklepu zajmuje tyle samo czasu. Dzięki temu mogą w dosyć dokładny sposób określić jaka ilość ludzi mieszka wystarczająco blisko, by droga do sklepu nie przekroczyła np. 15 minut. Taka technika pozwala przewidzieć ilość potencjalnych klientów sklepu.
Przy sporządzaniu map tematycznych bardzo często wykorzystuje się symbole i kolory dla obrazowanego oznaczenia określonych wielkości. Na diagramie powierzchnia odpowiadającego danemu państwu prostokąta jest proporcjonalna do liczby zamieszkującej go ludności, jego wielkość natomiast nie jest uzależniona od rzeczywistej powierzchni danego kraju. W kartogramach nie jest istotne dokładne odwzorowanie kształtu, lecz obrazowe przedstawienie interesujących nas wielkości (w tym konkretnym przypadku liczby ludności).
Wiele map przedstawia wyniki badań i pomiarów naukowych. Na przykład mapy geologiczne dostarczają informacji o rodzaju podłoża występującego na danym obszarze. Mapy geologiczne najczęściej wykorzystywane są w budownictwie i przemyśle wydobywczym.
Mapy geologiczne sporządzane są najczęściej w skalach od 1:10000 do 1:250000. Niektóre z nich koncentrują się na rodzaju gleby, inne na zawartości konkretnych minerałów. Zbierając i badając próbki osadów ze strumieni, można sporządzić mapę rozmieszczenia takich pierwiastków jak uran, czy złoto. Na przykład poszukiwacze złota korzystają z map, wykonanych w taki właśnie sposób.
Oprócz wymienionych, istnieje wiele innych, bardziej specjalistycznych rodzajów map. Na przykład epidemiolodzy często korzystają z map występowania chorób zakaźnych, które pomagają im ustalić źródła zakażenia, a nawet podjąć skuteczne działania zapobiegające rozprzestrzenianiu się chorób zakaźnych.
Korzystanie z mapy
Aby właściwie korzystać z mapy, ludzie muszą zdawać sobie sprawę z jej ograniczeń, najczęściej wynikających z zastosowanej skali.
Drogi, linie kolejowe i rzeki nie mogą być naniesione na mapę w dokładnie takiej samej skali jak inne obiekty, gdyż byłyby wówczas tak cieniutkie, że aby je zauważyć, trzeba by było używać mikroskopu. Droga, która na mapie o skali 1:10000 zaznaczona jest kreską o grubości 2 mm, przy zachowaniu dokładnych proporcji musiałaby w rzeczywistości mieć 20 m szerokości. Ta sama, dwu-milimetrowej szerokości kreska na mapie o skali 1:50000 w rzeczywistości miałaby 100 m szerokości, a przy mapie o skali 1:250000 miałaby ona 500 metrów szerokości.
Często przyjęta skala odwzorowania zmusza kartografów do zniekształcania niektórych drobnych szczegółów w celu zasygnalizowania ich charakterystycznych cech. Na przykład na mapach o skali mniejszej niż 1:50000 nie sposób jest zaznaczyć dokładnie każdego zakrętu drogi wiodącej serpentyną po zboczu góry. Dlatego też, rezygnując z dokładnego odwzorowania przebiegu drogi, aby ostrzec kierowców o utrudnieniu, kartografowie nanoszą jednak w tym miejscu charakterystyczny zygzak.
Szczegóły
Innym ograniczeniem na jakie napotykają twórcy map, jest ograniczona ilość informacji, jakie mogą się na mapie zmieścić, tak by wciąż jeszcze były czytelne. Na mapach topograficznych w skali 1:50000 można wprawdzie zaznaczyć czy w danym miejscu jest las, czy np. budynki mieszkalne, można też zaznaczyć sieć naziemnych i podziemnych dróg, ale nie sposób już, bez uszczerbku dla czytelności mapy, nanieść na nią np. informacji o rodzaju upraw, czy typie zabudowy.
Niektóre mapy pozwalają na odczytanie na ich podstawie danych, które nie są zaznaczone wprost. Na przykład jeśli na bazie jednokolorowej mapy topograficznej zaznaczy się różnymi kolorami miejsca występowania różnych rodzajów skał i ich strukturę, to doświadczony geolog jest w stanie, porównując zaznaczone określonym kolorem obszary z przebiegiem poziomic, dosyć dokładnie wskazać, gdzie skała jest naga, a gdzie przykryta warstwą gleby.
Dzięki znajomości stosowanych w kartografii symboli geograf jest w stanie, jedynie na podstawie mapy opisać krajobraz danego rejonu. Na przykład brak powierzchniowych cieków wodnych sugeruje wapienne podłoże, czyli charakterystyczny, krasowy krajobraz z jaskiniami i grotami, do których spływa cała woda z powierzchni. Źródła ułożone w linię pozwalają przypuszczać, że w tym miejscu przebiega granica między skałą przepuszczalną (u góry) a skałą nieprzepuszczalną (u dołu).
Nowe technologie
Dynamiczny rozwój techniki komputerowej wywarł ogromny wpływ na kartografię. Jest on szczególnie widoczny w dziedzinie map specjalistycznych o małej skali, które mogą być przeglądane na ekranie komputera.
Komputery mogą również być wykorzystywane do przechowywania danych dla map szczególnie szybko ulegających dezaktualizacji. Do takich map należą na przykład plany instalacji wodociągowych, sieci gazowych i elektrycznych. Sieci te rozbudowywane są stosunkowo szybko, dlatego ich plany ze względów bezpieczeństwa muszą być często aktualizowane. Jeżeli plan taki przechowywany jest w pamięci komputera, to wystarczy na stary plan nanosić sukcesywnie poprawki, co znacznie ułatwia pracę i minimalizuje ryzyko pomyłki. Nie bez znaczenia jest też możliwość natychmiastowego wydruku potrzebnego fragmentu w dowolnej skali.
Usługi informacyjne
Jednym z najważniejszych dla kartografii wynalazków ostatnich lat jest tzw. Globalny System Lokalizacyjny (Global Positioning System) - w skrócie GPS. Pozwala on na niemal natychmiastowe ustalenie własnego położenia w dowolnym miejscu na Ziemi, dzięki sygnałom wysyłanym przez krążące wokół Ziemi sztuczne satelity. GPS jest wykorzystywany zarówno przez nawigatorów statków i samolotów, jak i przez indywidualnych podróżników wędrujących przez nie zamieszkane, trudno dostępne rejony świata.
Wprawdzie dobrze jest znać swoją dokładną pozycję, jednak najczęściej ludzie potrzebują wskazówek, jak mają dotrzeć do określonego miejsca. W tym celu stworzono specjalny system, tak zwany Geograficzny System Informacyjny, oznaczany angielskim skrótem GIS (Geografie Information System), który przetwarzając przechowywane w pamięci komputera dane na temat najbliższych charakterystycznych punktów, potrafi wskazać najłatwiejszą drogę do obranego celu.
Kombinacja obu tych systemów doskonale sprawdziła się w czasie wojny w Zatoce Perskiej w 1991 r. Systemy tego typu znajdują też zastosowanie w warunkach pokojowych, przydatne są zwłaszcza dla lokalnych samorządów. Dzięki nim można łatwo zaplanować przebieg nowych magistrali wodociągowych, czy nadzorować ruch pojazdów komunikacji miejskiej.
Nieustannie są też prowadzone badania nad wykorzystaniem GPS w przemyśle motoryzacyjnym. Sygnał GPS pozwalałby na określenie miejsca, w którym aktualnie znajduje się samochód, a komputer pokładowy, znając punkt docelowy, po konfrontacji z cyfrową mapą podpowiadałby kierowcy optymalną drogę dojazdu.
Mapy przyszłości
Jeśli postęp w technologii cyfrowej będzie wciąż tak szybki, to już niedługo zapewne na rynku pojawią się poręczne cyfrowe przewodniki, które nie tylko będą w stanie pokazać turyście, gdzie są najważniejsze muzea czy restauracje w danym mieście, ale też wskażą mu, jak dojść do określonego celu z miejsca, w którym znajduje się obecnie.
