Bóbr to niezrównany specjalista w dziedzinie budownictwa wodnego. Jego metody tworzenia tam i ukrytych pod wodą wejść do nor oraz żeremi mogą wprawić w podziw studentów politechniki.

Indianie wierzą, że kiedy świat był pokryty woda, żyjące w niej bobry wynosiły na powierzchnię muł, z którego Wielki Manitou zbudował lądy. Plemiona syberyjskie uważają, że bóbr ma duszę. Czym sobie zasłużył ten zimno-wodny gryzoń na taką wielką cześć ? może tym, że jak żaden inny ssak potrafi przystosować środowisko do własnych potrzeb. Nie jest przecież łatwo zbudować dom, do którego wchodzi się, nurkując. A bobrowe nory to często cały system komór i korytarzy wyposażonych w otwory wentylacyjne. Inną formą mieszkalnej architektury bobra są żeremia, czyli chatki zbudowane z grubej warstwy spojonych mułem gałęzi (wysokości od 1 do 2 m). bobry budują je tam, gdzie nie ma możliwości kopania nor, a więc na niskich brzegach.

Dietę bobrów stanowią trawy, zioła, rośliny wodne oraz liście, gałązki i kora drzew. Ich największym smakołykiem są różne części wierzby i osiki. Nie pogardzą także brzozą, topolą czy leszczyna.

Niestrudzony drwal, wierny mąż, troskliwy ojciec

Siedziby bobrowych rodzin muszą być stale umacniane, a w niesprzyjających okolicznościach trzeba je nawet porzucić i budować nowe. Na szczęście bobrom nie jest obca ciężka praca. Te ważące od 20 do 30 kg i mierzące około metra zwierzęta potrafią ściąć drzewo z pniem do 70 cm średnicy. Robią to zębami, z których najważniejsze są siekacze (górne mają 10-12 cm długości). Zęby oraz przednie łapy z chwytnymi palcami to jedyne narzędzia bobra. Tylne łapy których palce są połączone błonami oraz szeroki ogon (długość ok. 45 cm) służą do pływania. Na płytkich i wąskich strumieniach bobry budują tamy, by spiętrzyć wodę i ukryć wejścia do nor i żeremi. Tworzą w ten sposób cały system tam, by zapewnić warunki bytowania wielu rodzinom. Terytorium bobrów jest ograniczone niewielkimi kopcami z mułu i gałęzi, które zwierzęta znaczą wydzielinami z gruczołów przyodbytowych. Bóbr ma także dodatkowe gruczoły wytwarzające tzw. Strój bobrowy. Jest to brunatna masa o silnym zapachu, która bywa wykorzystywana w przemyśle perfumeryjnym. Bóbr to bardzo rodzinne i w zasadzie monogamiczne stworzenie. Ruja zaczyna się w styczniu, małe rodzą się w kwietniu i maju. Para dorosłych wychowuje rocznie od 1 do 3 młodych, które przebywają z rodziną ponad rok. Najmłodszymi dziećmi opiekują się rodzice i starsze rodzeństwo. Bobry prowadzą nocny tryb życia. Jeśli chcemy je obserwować w naturalnych warunkach, to najlepiej o świcie i wieczorem, w czasie krótkich letnich nocy. Naturalnymi ich wrogami są duże drapieżniki. Największym jednak przeciwnikiem bobrów był zawsze człowiek, który uważał je za szkodniki, a dawniej polował na nie dla ich pięknego futra. W Polsce po II wojnie światowej bobrów niemal wcale nie było. Restytucja sprawiła, że dziś mamy ich ponad 40 tysięcy. I dalej obowiązuje całkowita ich ochrona.

źródło: Sielskie życie